دبیر انجمن صنفی ریلی مسافری ، ضمن ابراز همدردی و تسلیت صمیمانه به آقای سقاب اصفهانی و آرزوی صبر و شکیبایی برای ایشان، در پاسخ به مطلب منتشر شده در فضای مجازی با عنوان «ناکارآمدی ریل و تراژدیهایی که شاید هیچگاه پیش نمیآمدند»، توضیحاتی را جهت تنویر افکار عمومی ارائه مینماید.
همان گونه که استحضار دارید در سالهای گذشته، سیاستهای دولت در زمینه تأمین منابع مالی و قیمتگذاری دستوری، بخش مسافری راهآهن را با چالشهای جدی مواجه کرد و موجب کاهش سرمایهگذاری شرکتهای خصوصی در این بخش شد. این موضوع، فرسودگی ناوگان و خروج قطارهای قدیمی و با سن بالا را به دنبال داشت، به طوری که ۲۲۰۰ واگن مسافری بینشهری موجود در ده سال گذشته، نه تنها افزایشی نیافت، بلکه طی این سالها حدود ۱۲۰۰ واگن نیز به دلیل فرسودگی از چرخه سیر خارج شدند. این امر، عدم تعادل بین عرضه و تقاضا را تشدید کرد و نارضایتیهایی را به دنبال داشت.
خوشبختانه، با اتخاذ سیاستهای جدید در دولت چهاردهم و رویکرد حمایتی راهآهن برای افزایش ناوگان مسافری، با ایجاد زیر ساختها ی لازم و پیشبینی تسهیلات از جمله ماده ۱۲ قانون رفع موانع تولید که با حضور و دستور مساعد جناب آقای اصفهانی گره های این هم برطرف خواهد شد و علاوه بر سرمایهگذاریهای صورت گرفته در این مدت یکسال ، سرمایه گذاری قابل توجهی در این بخش صورت خواهد گرفت. این اقدامات، نویدبخش بهبود وضعیت و افزایش ظرفیت حملونقل ریلی در سالهای آتی از طرف بخش غیر دولتی خواهد بود.
در کنار این موضوع شرکت های مسافری ریلی با نظارت راه اهن در راستای مدیریت بهتر عرضه و تقاضا با توجه به محدودیتهای موجود، اقدام به تجمیع بلیتهای استردادی کرده است. این بلیتها در مسیرهای مختلف، تجمیع و چهار روز قبل از تاریخ حرکت قطار، از طریق سایتهای اینترنتی و ۳۰۰۰ آژانس مجاز به صورت همزمان به فروش میرسند. این اقدام، دسترسی مسافران به بلیت را تسهیل میکند.
«سقاب اصفهانی» معاون رئیس جمهور:
شب قبل از اینکه خانواده حرکت کنند به خواسته همسرم به دنبال بلیط قطار بودم. خیلی در سایتها گشتم و پیدا نشد. ایشون به شوخی به من گفت که تو چه معاون رئیس جمهوری هستی که یک بلیط قطار نمیتوانی پیدا کنی. گفتم من هم مثل بقیه باید از طریق همین سایت بلیط پیدا کنم و شما هم راضی نیستی که از طریق دیگری اقدام کنیم.
شاید اگر ما یک سیستم حمل و نقل ریلی مناسبتر و در دسترستری داشتیم؛ شاید اگر کامیونهایی که مسائل ایمنی در آنها بیشتر رعایت شده بود داشتیم؛ شاید اگر ما خودروهای داخلی ایمنتری داشتیم این اتفاق برای بسیاری از خانوادهها رخ نمیداد. باید با کمک هم مسیر اصلاح این موارد را پیش ببریم.
تغییر وضعیت ریل به یک خط سیاستگذاری نیاز دارد. اگر نشانه تغییر در رویکردهای گذشته را شاهد بودیم باید خوشحال شویم. زمانی فکر کردیم اگر قیمت گازوئیل را پایین نگه داریم ترانزیت منطقه را دست میگیریم.
سپس فکر کردیم اگر کامیون تولید کنیم ترانزیت را در اختیار خواهیم گرفت اما آیا کشوری که امروز هاب ترانزیت منطقه است این ویژگی ها را دارد یا از گازوئیل مالیات نیز میگیرد؟ آیا در شرایطی که در کشور راهآهن کامل نداریم میتوان چنین مسیری را طی کرد؟
کشنده ریل را در انحصار گرفتیم و اجازه نمیدهیم بخش خصوصی ورود کند، در نتیجه ریل توسعه پیدا نمیکند. این مسیر نیازی به دخالت دولت ندارد، صرفاً به یک خط سیاست نیاز دارد که بگوییم از فردا بخش خصوصی میتواند قطار کامل بیاورد.
